Myślnik czy łącznik? Zasady stosowania

Myślnik (jako pauza lub półpauza) ma również spore zastosowanie edytorskie. Używamy go:

• na początku każdej kwestii dialogowej i do oddzielania wypowiedzi narratora;
• na początku pytań i odpowiedzi w wywiadach;
• na początku każdego składnika wyliczenia;
• w skrowidzach rzeczowych, aby zastąpić powtarzające się wyrazy w kolejnych pozycjach indeksu;
• w składanych w ciągu pozycjach indeksu, literaturze przedmiotu lub przypisach – by oddzielić od siebie poszczególne elementy;
• w bibliografii załącznikowej zamiast nazwiska autora, który powtarza się w kolejnych pozycjach (patrz: Źródła tego wpisu);
• w żywej paginie w encyklopediach i słownikach, aby oddzielić pierwsze i ostatnie hasło kolumny;
• w tabelach, aby oznaczyć, że coś nie występuje;
• w cyfrowym zapisie cen, które zamykają się w pełnych wartościach (wartości bez groszy po przecinku).

Używamy go:

• do łączenia przymiotników złożonych z członów równorzędnych znaczeniowo, np.
  biało-czerwona flaga, rozmówki polsko-francuskie;
• w zestawieniach rzeczowników o znaczeniu równorzędnym, np.
  fryzjerka-kosmetyczka, bar-restauracja;
• do łączenia nazw miejscowości i regionów składających się z członów rzeczownikowych, np.
  Polanica-Zdrój, Bielsko-Biała, Kędzierzyn-Koźle;
• do łączenia nazwisk dwuczłonowych lub połączeń dawnego herbu, zawołania, pseudonimu z nazwiskiem, np.
  Skłodowska-Curie, Grot-Rowecki, Korwin-Mikke;
• do łączenia przedrostków z nazwami własnymi, np.
  pseudo-Polak, pół-Francuz;
• w połączeniach z członami niby- i quasi-, np.
  quasi-nauka, niby-artysta;
• w parach wyrazów, które zawsze występują razem, np.
  pif-paf!, esy-floresy, ani mru-mru, kogel-mogel;
• w parach wyrazów mających charakter tautologii, np.
  tuż-tuż, aby-aby, ani-ani;
• w wyrażeniach, w których dwa razy występuje wyraz złożony różniący się tylko pierwszym członem, np.
  krótko- i długoterminowe plany;
• w wyrazach utworzonych od skrótowców lub przy ich odmienianiu, np.
  VAT-owiec, PIT-u;
• w wyrazach złożonych z liczy zapisanej cyfrowo i z przymiotnika lub rzeczownika, np.
  50-letni, XVII-wieczny;
• w niektórych skrótach od przymiotników złożonych z kilku członów, które w pełnej formie mają łącznik, np.
  płn.-wsch. (północno-wschodni).

W funkcjach edytorskich łącznik stosowany jest również:

• w zapisach numerów telefonów, faksów, kodów pocztowych, np.
  59-220 Legnica;
• w niektórych zapisach matematycznych i w nazwach związków chemicznych, np.
  n-ty element, 1,3,5-trichlorobenzen;
• jako znak urwanej części wyrazu, np.
  słowa zakończone na -enie, -nie;
• w zapisie dialogów, gdy chcemy zaznaczyć szczególny sposób artykułowania, np.
  Słu-u-u-cham?;
• do wskazania podziału wyrazu przy przenoszeniu go do kolejnego wiersza.